İyi ki annem var, iyi ki anneyim.. İyi ki doğdun paşam..

İnsan anne olmadan anlayamaz dediğinde annem gülerdim gençken, hemen hemen her genç kızın yaptığı gibi..

Ufacık bir mimiğimden kederimi, sevincimi, kızgınlığımı anladığında annem bunu nasıl yapıyor diye kendi kendime sorardım..

Yaa ne olmuş bir saat geç kaldıysam nerde olduğum belli diye dayılanırdım birde merak içinde beklerken annem..

Off anne beni hiç anlamıyorsun der için için kızardım birde benim için endişeyle bakarken annem...

Aman alt tarafı bi kaza kafamı kırmadım ya diye heyheylenirdim bana bişey oldu diye korkuyla bakarken annem..

Anne sende herşeyi büyütüyorsun, bakarım ben başımın çaresine diye serzenişte bulunurdum telaşlanırken annem..

Yaa annem şimdi bir çift kara göz bakıyor benim yüreğime hemde çoook derine ve ben anlıyorum annem.. Anlamayı, meraklanmayı, korkmayı, endişelenmeyi, sabırlı olmayı... İnsan anne olunca anlıyor.. ve her anını çok seviyor..